300

ก้มหัวตก แล้วกัดกราม มือกำหมัด
กลั้นใจขัด กรอกตารัว กลัวกรรมก่อ
สุดจะฝืน กลืนช้ำ น้ำตาคลอ
โดนมันข่ม ขี่ต้นคอ ให้กลัวเกรง

มันใส่ความ เหยีบหน้าอก แล้วปกปิด
โยนความผิด ยัดเยียด ข้อหาใหญ่
รัฐธรรมนูญ ปี40 ดีเกินไป
เลยเขียนใหม่ ให้ สส ได้ดอก ท.อ.ง.

299

๏ เมื่อสุกงอม เปลือกอ้า.................หลุดไป
เงาร่าง ประชาธิปไตย...................เริ่มแย้ม
แดงทั่วแผ่นดินไทย......................ต้องช่วย กันนา
จะสามารถ เปิดแง้ม......................ฉุดรั้ง มาชิม ๚

๏ ประชาธิไตย ครึ่งเสี้ยว...............นานมา
เพราะเหล่า อมาตยา......................ฉุดรั้ง
ปิดหูปาก หลอกตา.........................เหยีบย่ำ ชนแล
วันที่แปดเมษาฯ ตั้ง.......................จิตไว้ ใส่แดง ๚

๏ ออกเดินทาง ร่วมพ้อง................สีแดง
ทั่วแผ่นดิน ร่วมแรง.......................เรียกร้อง
ทางสว่าง เห็นแสง.........................เริ่มส่อง สู่ชน
น้องพี่ ตะโกนก้อง...........................ไล่บี้ อมาตยา

298

๏ ยิ่งดูยิ่งเห็นธาตุแท้
ทหารแก่ผู้ดีเก่า
พวกไฮโซในบ้านเรา
ดั่งของเน่าซากศพเดิน ๚

๏ มองคนจนอย่างไร้ค่า
หลงตนว่าเป็นผู้ดี
แบ่งชนชั้นกดขี่
สุดทานที่จะอดทน ๚

๏ ถูกเหยียบย่ำนานมา
ปากหูตาโดนปกปิด
ไม่ถูกใจโยนความผิด
ไม่อาจคิดพูดได้เอง ๚

๏ อยากได้ก็ข่มขู่
อำนาจอยู่ในเงื้อมมือ
ไม่ยอมปล้นดื้อดื้อ
ใครกล้าหือก็ทำลาย ๚ะ–

297

๐๐๐" ความในใจ "ไทยแท้ ทุกท่าน
รักชาติยิ่งยืนนาน ทั่วถ้วน
รักชีพตนตลอดกาล ท่วมท้น
รักสุดใจมั่นล้วน รักศาสน์กษัตรา

๐๐๐เมื่อใจแตกแหลกสลาย กายร้อน
ความยุติธรรมสั่นคลอน มิเที่ยง
ความจริงวันนี้วอน แจ้งจิต
ถูกผิดคิดหลีกเลี่ยง สงครามประชาชน

๐๐๐ผู้ใดใครก่อเกิด วิกฤติ
ทักษิณ-อภิสิทธิ์ ย่อมรู้
ก่อการร้ายวิปริต ผิดเพี้ยน
แปรเปลี่ยนรัฐบาลผู้ ประชานิยมพลัน

๐๐๐เผด็จการรัฐประหาร ก่อกรรม
นิติรัฐนิติธรรม สูญสิ้น
รู้ผิดชิงการนำ นิรโทษ
ใจโกรธถูกหยามหมิ่น แผ่นดินมิชอบธรรม

296

๏ ประชาธิปไตย ชาตินี้....................ช่างประหลาด
ตัวตลก ยังมิอาจ...............................เทียบได้
ชาวต่างชาติ ขยาด..........................หลบหลีก ไกลนอ
ความมั่นใจ สิ้นไร้............................หมดแล้ว เพื่อนเอย ๚

๏ ประชาธิปไตย เลือกข้าง................ปฏิบัติ
บางพวกผิด เห็นชัด.........................ภาพฟ้อง
กลับหลุดรอด ช่างขัด.......................ตานัก พ่อเอย
ชาติอยู่ได้ กฏต้อง............................ปฏิบัติให้ เท่าเทียม ๚

๏ ประชาธิไตย แค่อ้าง......................ไปวัน
มันขัดแย้ง เห็นกัน.............................ทั่วล้า
ยุคโลกใหม่ ต้องทัน..........................หยุดเถิด อมาตยา
ออกจากถ้ำ มองฟ้า............................ว่ากว้าง เพียงใด ๚

295

๏ เก็บเสื้อเหลือง ใส่ตู้......................นานมา
หลายสิบตัว อยู่นา...........................พี่น้อง
มารอุบัติ อ้างบุญญา........................พ่อท่าน ผิดแล
สาเหตุ ทำให้ต้อง...........................ไม่กล้า ใส่เลย ๚

๏ กลัวเขาว่า พวกพ้อง....................พันธมาร
ซักเก็บ ใส่ตู้นาน.............................ผ่านแล้ว
รอสงบพวกคนพาล........................สิ้นซาก เมื่อใด
นำกลับมาใส่ แผ้ว.........................ผ่องได้ สบายใจ ๚

๏ แต่วันนี้ ใส่แล้ว...........................สีแดง
เพราะเกลียดอยุติธรรมแรง.............เพิ่มขึ้น
ฟ้าหมองหม่น ไร้แสง.....................สว่าง เสรี
ทุกหย่อมหญ้า สะอื้น.....................รัฐไร้ ธรรมพิบาล ๚

๏ ช่างพอดี พรุ่งนี้.........................มีกะตังค์
เชคช่วยชาติ ที่หวัง.......................เบิกได้
ค่าใช้จ่าย พอยัง............................ได้ร่วม ชุมนุม
ร่วมแช่ง รัฐบาลให้........................ตกอี้ หัวโน อิอิ ๚

๏ ต้องฝันร้าย แน่แท้.....................มาร์คเอย
ท่านเทพ มิอาจเฉย........................ค่ำนี้
กระสับส่าย แน่เลย.........................แดงหลอก หลอนนอ
วันพรุ่ง อาจป่นปี้...........................แหลกสิ้น ของจริง ๚

๏ อำมาตยา นั่นด้วย......................เป้าหมาย
วันล่ม สูญสลาย............................เฉียดใกล้
หยั่งรากลึก ทำลาย........................ต่อชาติ นานแล
รู้บาป สำนึกได้..............................ก่อนไร้ ดินฝัง ๚ะ–

294

อำนาจอาจนำให้.................................โหยหา
เราต่อรอเต่ามา...................................เชื่องช้า
รองก่อนร่อนกองหา............................เพียงเศษ ใจแล
อำนาจอาจนำบ้า.................................กันให้กลัดหนอง

อำนวยอวยนำให้................................พาเพลิน
ทั้งเจ็ดเท็จจังเกิน...............................แอบยิ้ม
กลอนผกกกกลอนเพลิน......................เราะร่วน
ไล่จับหลับใจพริ้ม...............................บอกให้คนขำ

อำนาจมีมากล้น.................................มนต์หลาก หลายแล
ใช้บ่อยใจเพลินพราก..........................จากน้อง
แอบจูบลุบไล้ลาก..............................ใจหอบ นาแม่
หอมหน่อยผวนคำพ้อง.........................ยากแท้จริงเชียว

293

พุทธศักราช 2475 องค์เจ้าฟ้าพระราชทานให้
อำนาจการปกครองประเทศไทย ทรงมอบให้ชาวไทยทั่วทุกคน
คือประชาธิปไตยใสสว่าง วิถีทางนำไทยให้เกิดผล
เพื่อประโยชน์ปวงชนโดยปวงชน ได้พ้นจนพ้นทุกข์สุขเป็นไท
ดังนั้นใครผู้ใดใจบังอาจ มุ่งหมายมาดยกตนขึ้นเป็นใหญ่
ยึดอำนาจปกครองทรงมอบไว้ ใช่อื่นใดพวกปล้นโจรกบฏ
เพราะต้องการรักษาความยิ่งใหญ่ กลัวคนไทยหายจนกันเสียหมด
กลัวคนจนเทียบชั้นใจรันทด จึงสกดประชาธิปไตย

292

สัจธรรม แห่งอำนาจ มิอาจป้อง
ผู้เรียกร้อง ความเป็นจริง ที่ยิ่งใหญ่
การต่อสู้ จึงคงอยู่ ตลอดไป
สุดที่ใจ ยังใฝ่หา ความเป็นธรรม

แม้เป็นไทย ใยเสือกใส ดังเป็นทาส
ปิดโอกาส การต่อสู้ เมื่อตกต่ำ
แย้งอำนาจ ที่ครองอยู่ ชิงการนำ
กฏแห่งกรรม จึงไล่ล่า อย่าแปลกใจ

เห็นกันอยู่ มองก็รู้ ไม่เป็นสุข
ต้องแบกทุกข์ ถูกประกบ ให้หลบภัย
จะปกป้อง ประชาชาติ ได้อย่างไร
แผ่นดินไทย เดินไม่ทั่ว มัวหมองตน

291

๏ อาจนำ อำนาจเจ้า...........ชี้นำ
สาวหนุ่ม สุ่มหนาว รำ..........สอดสร้อย
ท่ารำ ทำร่า-ทำ..................ไม-ล่า ไล่แล
ทำล่า ถ้าลำ ร้อย...............ไผ่ปล้องผันผวน

๏ ควรรู้ ครูล้วนผูก.............ไผ่หวาย
ล้อมคอก หลอกค้อมกาย....บ่ได้
เรียวไผ่ ไล่-pure-หมาย......ผ่องผุด
ลำไผ่ 'ลัย,พร่ำ ใช้.............ผูกสร้างศรบัลลัย

๏ ไทยฉ่ำ ทำใช้ล่า.............หาอา-หารฮา
อาวุธ อุดวาจา...................บ่นบ้าง
อำนาจ อาจนำหา...............กินมาก แน่ฤๅ
หน้าที่ หนี้ถ้าสร้าง...............ทาสน้ำเงินเขลา

๏ เล่าคำ รำเข้าป่า...............เขาเขิน
อำราช อาจรำเพลิน.............ไพร่ฟ้า
อำราษฎร์ อาจรำเดิน...........รำดาบ
อำนาจ อาจนำบ้า................เฒ่ากล้าฝืนธรรม ๚ะ

290

อันอำนาจแม้แปลก....................แต่จริง
ฝักใฝ่ไขว่คว้าอิง.......................ชิดใกล้
สาปสางส่งผีสิง.........................สู่ครอบ
พลันหลุดสูญสิ้นให้....................คลั่งบ้าฟั่นเฟือน

ยามมีพฤติกร่างกร้าว..................ฮึกเหิม
แปรเปลี่ยนจากเคยเดิม...............เพริศแพร้ว
ลุอำนาจเหิมเกริม.......................รุกคืบ จึ่งนา
ถูกโค่นล่มถางแผ้ว.....................ขจัดสิ้นเสี้ยนหนาม

สัจธรรมเที่ยงแท้........................ยืนยง
เคียงคู่โลกาคง...........................อยู่ยั้ง
ธรรมประทีบเที่ยงตรง..................สถิตย์ เสถียรแล
สัตย์ซื่อพิสุทธิ์รั้ง.........................ปกแผ้วเผด็จมาร

289

สองมือกร้าน กายกล้า ยืนท้าโลก
สิทธิโชค แห่งชีวา ชลาศัย
สุขสงบ ร่มเย็น มิเข็ญใจ
ดังร้างไร้ ไฟปัญหา แห่งมายา

ทั้งต้น - สาย ปลายเหตุ ที่ก่อเกิด
บ้างอดสู หรูเลิศ เกิดประหม่า
บ้างเพลี่ยงพล้ำ ถลำลึก สำนึก...ล้า
มีสุข .. เศร้า .. เคล้าน้ำตา ... จนชาชิน

คนอยู่สูง หากมองต่ำ คลำทุกทิศ
คนอยู่ต่ำ ใช้ชีวิต เป็นนิจศีล
คนอยู่สูง หากมองต่ำ เป็นอาจิณ
คนอยู่ต่ำ กว่าเมฆินทร์ ย่อมยินดี

คนต่ำขอ มองตะวัน จันทร์ส่องหล้า
ให้เต็มตา ก่อนก้มต่ำ ย้ำศักดิ์ศรี
หากเบื้องบน คือหลังคา ป้องปฐพี
ใยเบื้องต่ำ จะย่ำยี ธุลีแดน ...

288

ความปองดอง สามัคคี อยู่ที่ใจ
เมื่อมีภัย ก็รวมกัน ตามสัญชาติ
ยิ้มสยาม สู้ไม่ถอย คอยโอกาส
สู้อำนาจ ไม่เป็นธรรม จำต้องสู้

ผู้ชนะ คือ ศัตรูชาติ ไม่อาจเถียง
ความไม่เที่ยง ตรงต่อธรรม ยังเห็นอยู่
อาณาเขต แสนศักดิ์สิทธิ์ ปิดประตู
สังหารหมู่ ประชาราษฏร์ อาจเป็นจริง

สัจธรรม นำให้เห็น ในวันใด
ประชาไทย คงร่วมรุก ทุกชายหญิง
ไม่ปล่อยไว้ ให้คงอยู่ ผู้ลอบยิง
ต้องไล่ลิง หลอกเจ้าแท้ ทอดแหเพลิน

สยามประเทศ อาณาเขต แผ่นดินธรรม
มีผู้นำ แผ่นดินทอง ต้องสรรเสริญ
ถ้ายามใด ไม่สร้างสรรค์ ความเจริญ
ต้องขอเชิญ และขอบอก ให้ออกไป

287

ไม่เริ่มต้น กันใหม่ ไม่ไหวแล้ว
ดุจเหมือนแก้ว แตกร้าว ไทยร้าวฉาน
สีเขียวขาว น้ำเงินแดง แบ่งประจาน
หากต้องการ สามัคคี วิธีเดียว
คือจับหลอม รวมกัน ทุกชั้นสี
นับหนึ่งมี เท่าเทียม เอี่ยมมองเหลียว
ยุติธรรม เสมอภาค ไม่ยากเจียว
หลักยึดเหนี่ยว อยู่ตรง องค์ราชัน
เมื่ออภัย ใช้หลัก นิติรัฐ
ทุกบรรทัด มาตรา พาสุขสรรค์
ใครทำผิด คิดร้าย ให้ลงทัณฑ์
เสมอกัน ทุกคน พ้นไม่มี
สยามประเทศ เขตไทย ได้มาตรฐาน
คำกล่าวขาน ในทางร้าย จะพ่ายหนี
กลับมาใหม่ เที่ยวลงทุน หนุนทวี
สยามดี เหมือนเดิม เริ่มได้เลย....

286

สยามประเทศ อาณาเขต แสนศักดิ์สิทธิ์
ดวงอาทิตย์ ร้อนแรงกล้า ฟ้าสั่งฝน
บันดาลให้ ไทยทั่วหล้า หย่าร้อนลน
ประชาชน สันติสุข โดยทันที

เดือนเมษา อากาศร้อน สะท้อนเห็น
แปลเปลี่ยนเป็น ความเย็นฝน พ้นรังสี
กลายเป็นวัน พลันอับแสง แห่งสุรีย์
ฟ้าดินมี ปฏิสัมพันธ์ กันเสมอมา

ภัยโลกร้อน วอนคนไทย ให้ตั้งมั่น
อาจบางวัน พายุร้าย หมายเข่นฆ่า
แสงอาทิตย์ อันร้อนแรง จากฝากฟ้า
คุณธรรมแห่ง เมตตาพา นิรโทษภัย

285

เพราะว่าโลกใบนี้มีสีเทา
ใต้เงื้อมเงาความดีล้วนมีแผล
ความคลุมเครืออึมครึมในดวงแด
ลอยเป็นแพแผ่ซ่านดังม่านบัง

สังคมยังอุดมด้วยเส้นสาย
คุณความดีซื้อขายง่ายดังหวัง
ยิ่งเฉิดฉายในสังคมยิ่งล้มดัง
คอยระวังถูกสาวไส้ให้ไก่กา

ฝุ่นไอหมอกลอยคลุ้งฟุ้งตลบ
ต่างก็กลัวเป็นศพอนาถา
ประดักประเดิดเตลิดนิ่งประวิงเวลา
เพราะสองตาฝ้าฟางด้วยม่านควัน

เพราะว่าโลกใบนี้มีสีเทา
เหมือนหนังเก่าโบราณสยองขวัญ
รู้รักษาตัวรอดยอดกระบวน
ควรมิควรชนะแน่ไม่แพ้ใคร

284

“ความกระจ่าง” คือทางเดียว ที่จะจบ
“การชี้นำ” ฝังกลบ หลบไม่ไหว
“การพิสูจน์” ข้อจริงเท็จ เสร็จเร็วไว
“การยอมรับ” เปิดใจ ยอมให้ทาง

“การค้นพบ” ค้นหา นำมาสู่
ความใฝ่รู้ “สู้ไกล่เกลี่ย” เคลียร์บาดหมาง
ผู้สูญเสีย ไม่เก็บกด ลดเดือดดาล
มือสังหาร ถูกสยบ ลบกระจาย

โลกใบนี้ ลี้ลับ และซับซ้อน
อย่ายอกย้อน อ่อนเอียง เฉลียงหาย
ไร้ที่ยืน มีแต่ แพ้และอาย
เมื่อคนตาย โผล่ยื่นหมาย ....ใคร “ฆ่า” กู ?

หากไร้จิต พิศวง ถือ ..ธง.. มั่น
ตามคำสั่ง “นายท่าน” ดั่งนกรู้
หากด้ามธง หักวันใด ให้คอยดู
ใครจะไป ใครจะอยู่ เดี๋ยวรู้เอง ...

283

เขตทหาร ห้ามเข้า เจ้าปัญหา
ถืออัตตา ตัวตน ผลเขาใหญ่
ใครขืนยุ่ง กับทหาร พาลบรรลัย
คือหลักใหญ่ ใช้ฉุด ยุติธรนรม
หากทหาร โปร่งใส ไร้อภิสิทธิ์
ตรวจุถูกผิด อย่างไร เอาให้หนำ
ศักดิ์ศรีเท่า เทียมกัน ยันผู้นำ
หากปล่อยทำ ดังนี้ มิอึมครึม

282

เพราะละครน้ำเน่าจึงเศร้าหมอง
ควรเห็นพ้องเลิกดูใช่ขู่เข็ญ
ดูมากไปไม่ดีคิดไม่เป็น
ละครเน้นริษยาตาร้อนลุก
ค่อยซึมซับวิญญาณพาลบกพร่อง
คนอื่นต้องด้อยกว่าจึงเป็นสุข
พอเห็นเขาเด่นดีกลับมีทุกข์
ริษยามันจุกเต็มหัวใจ

281

ความคลุมเครือเจือจาวในข่าวสาร
สมองบานบ่าบ้าถ้าหลงใหล
ยากแยกแยะแกะประเด็นเห็นข้างใน
คนใช่ไกลกวนหมุนให้วุ่นวาย

นักสิทธิฯ นิ่งยลเพราะตนต่าง
รู้แต่ข้างเลี้ยวลดช่องกฎหมาย
ข้าราชการเกียร์ว่างเพราะต่างนาย
สื่อทั้งหลายขายสเบียงเพื่อเลี้ยงตัว

เป็นผลกรรมทำไว้คนไทยก่อ
คนไทยก็รับผลที่ชนหัว
ใครมานำทำตามเพราะความกลัว
ใครท่ำชั่วหันหนีเดี๋ยวดีเอง

ควันจางจางกางกั้นคั่นเราอยู่
อยากจะรู้ความจริงให้ตรงเผง
ต้องยืนหยัดคงมั่นไม่หวั่นเกรง
แล้วก้าวไปตามเพลงประชาธิปไตย

280

อึมครึม ซึมเศร้า เหงาหงอย
เฝ้าคอย ยุติธรรม คงมั่น
คลุมเครือ เหลือเชื่อ เบื่อกัน
รอวัน คืนกลับ ร่มเย็น

เป็นไทย เป็นธรรม นำสุข
ปลดทุกข์ ราษฏร ให้เห็น
เสรี ศักดิ์ศรี ดีเด่น
สมเป็น ประชา ธิปไตย

โลกร้อน พอแล้ว ทแกล้วกล้า
อย่ามา แปลเปลี่ยน ชาติไทย
ปกครอง โดยธรรม ยิ่งใหญ่
อย่าใช้ อาวุธ ไล่ล่า

อำมาตย์ อาจหลง ทรนง
ยืนยง เทียบคง คู่ฟ้า
ลืมตัว ดำ-ขาว เจ้ากา
ใบ้บ้า เมามั่ว เผด็จการ

279

คลุมเครือหรือเลือกข้าง............................นั่งดู
ชนะพ่ายแพ้ศรัตรู...................................อยู่ด้วย
นั่งดูอยู่บนภู..........................................ดีกว่า
ใครพลาดพลั้งใครม้วย............................เลือกด้วยช่วยเฮ

ใครเล่าเขาจะบ้า....................................เลือกใคร
เฉยอยู่ดูนั่งสบาย...................................แน่แท้
ขืนลงคลุกฝุ่นไป...................................เจ็บปวด
พวกเลือกตั้งไม่แพ้................................พวกแพ้ข้าราชการ

สื่อสารยังอยู่ด้วย...................................อุปถัมถ์
ขืนบิดเบือกข่าวนำ.................................ออกหน้า
พลาดไปยิ่งระกำ...................................ลำบาก
ดุละครเจิดจ้า........................................ตบแล้วแย่งผัว

เกียร์ว่างต้องใส่แล้ว................................ตาลอย
เช้าค่ำนั่งเฝ้าคอย...................................รับให้
เงินเดือนนิดเดียวถอย.............................รถดับ
เกียร์ใส่เดินหน้าไซร้...............................อาจได้ชนกำแพง

อึมครึมและซึมเศร้า................................ต่อไป
สอนบอกลุกหลานไทย...........................ทั่วหล้า
อันการเลือกตั้งใด..................................ไม่บริสุทธิ์
แจกจ่ายเงินเลือกข้า...............................อย่าได้สนับสนุน

278

ความคลุมเครือ อึมครึม ทำซึมเศร้า
ความหงอยเหงา เศร้าหา ระลอกใหม่
เสียงระงม ตรมตรอม ไม่พร้อมใจ
ทำไฉน ไอคลุมเครือ จะเจือจาง

มีแต่ความ ก้ำกึ่ง ยิ่งบึ้งครึ้ม
บ่นงำงึม ใครนะ … จะสะสาง
หันเหไป ไม่เห็นใคร ไม่เห็นทาง
ตาฝ้าฟาง พลางหรือบอก หลอกอะไร !?!

จิตสะดุ้ง พาสะดิ้ง ยิ่งเตลิด
ชนวนเกิด ระเบิดอับ ดับตรงไหน !?!
ระเบิดเกิด ชนวนก่อ จะล่อใคร !?!
จึงลั่นไก ไหวสนั่น ให้พรั่นพรึง

นักสันติวิธี ... นักเขียน -.คิด. !?!
นักสิทธิ-มนุษยชน ... อยากบ่นถึง ...!?!
นักกฎหมาย ทนายธรรม ... ย้ำคนึง ...!?!
เพรียกรำพึง ... ถึงสื่อสาร มวลชนไทย

ขบวนการ ยุติธรรม ... สังหรณ์นัก !?!
ผู้พิสูจน์ เอกลักษณ์ ... เธออยู่ไหน !?!
ผู้อาสา เพื่อนผู้กล้า ... อย่าหลบไป !?!
เพื่อนข้าราช-การใย ... ไม่ออกมา !?!

ควันหรือหมอก หมอกหรือไอ ไม่อาจรู้
ลอยฟุ้งอยู่ ดูสงบ กลบอนาถา
ประดักประเดิด เตลิดตลิ่ง ประวิงเวลา
กะโหลกกะลา... ท้าเล่นกับไฟ... จะหาไม่เตือน!?!