263

เราควรเลือก อยู่ให้ได้ ทั้งที่รู้
หรือจะอยู่ อย่างไม่รู้ มองไม่เห็น
รู้ทั้งรู้ แต่ต้องอยู่ ด้วยจำเป็น
หรือรู้เห็น แกล้งไม่รู้ แล้วอยู่ไป .!?!.

เราควรเลือก ที่จะทำ ทั้งที่รู้
หรือแค่ดู ไม่กระทำ ทั้งสงสัย
หรือกระทำ เพราะไม่รู้ เท็จจริงใด
หรือเฉไฉ ว่าไม่รู้ จึงกระทำ .!?!

เราควรเลือก ต่อสู้ ทั้งที่รู้
ทั้งไม่รู้ แพ้ - ชนะ หรือสูง – ต่ำ
หรือยอมแพ้ แกล้งไม่รู้ หยุดกระทำ
แกล้งเพลี่ยงพล้ำ ทั้งที่รู้ ดูเหตุการณ์ .!?!

เราควรเลือก ที่จะถอย ทั้งที่รู้
ไม่ขอเสี่ยง ต่อสู้ รู้แตกฉาน
หรือจะถอย แกล้งไม่รู้ เก็บอาการ
หรือแกล้งถอย เพื่อให้มาร นั้นไม่รู้.!?!

เรารู้หรือ ว่าจะจบ หรือจะจอด
แม้จะปอด ยังอยากจบ จึงสุดกู่
หรือปล่อยไป ไม่รู้จบ แก่ศัตรู
หรือต้องจบ เพื่อให้รู้ กันไปเลย .!?!

เรารู้ใจ ตัวเรา ดีแค่ไหน .!?!
หากแน่วแน่ อยากแก้ไข ย่อมไม่เฉย
หากไม่แน่ เหมือนไม่รู้ อยู่อย่างเคย
ช่วยเฉลย เปิดไพ่ ใบสุดท้าย

คำถามที่ วกวน ข้างบนนั้น
ใช่คิดปลุก ปั่นแม่น้ำ หลายร้อยสาย
ด้วยเหตุการณ์ ที่ผ่านมา ทั้งดี – ร้าย
ล้วนสะท้อน “คำตอบสุดท้าย” หลากหลายมุม

262

ขอคารวะ เพื่อนกวี ศรีไศล
ผู้คงไว้ ประสบการณ์ อันหลากหลาย
ต่างมุมมอง ต่างคิดเห็น ประเด็นกลาย
เราถือว่า ทุกผู้นาย ล้วนเป็นครู

การประชัน ความคิด ทางปัญญา
เราค้นหา จากพวกท่าน นั่นแหละ..สู
เราต่อกลอน ด้วยท่าน นำให้รู้
ตาคอยดู หูคอยฟัง หลังไม่พิง

หากเรียนรู้ "รู้จักธรรม" นำชีวิต
ย่อมมากมิตร ผู้เจริญ เพลินเพริศพริ้ง
แต่เรานั้น อยู่ในโลก แห่งความจริง
ซึ่งไม่อิง กับพระธรรม คำสั่งสอน

คนเราหนา เกิดมา เพื่อรอดับ
จะตายลับ ยังไม่อาจ รู้ตัวก่อน
หากปิดหู ปิดตา ไม่อาทร
ถึงตอนนั้น จะย้อนนึก ตรึกเมื่อสาย

อยู่ประคอง ชีวิต มีสิทธิ์อยู่
เราต่างรู้ ใครไม่เคย ทำเสียหาย
ความผิดพลาด เราต่าง มีมากมาย
บางบทดี บางทีร้าย ไม่ต่างเลย

261

ก่อการใหญ่ ใช่เรื่องง่าย ดังที่คิด
เมื่อยังผิด ในคำพูด พิสูจน์ได้
สัจธรรม นำให้เห็น ที่เป็นไป
ประชาธิปไตย ไทยหมกเม็ด เผด็จการ

จึงมิกล้า ยุบสภา หรือลาออก
ใครก็บอก คืนอำนาจ บริหาร
คงไม่ยอม เสียโอกาส เป็นรัฐบาล
ตามต้องการ นานแสนนาน เฝ้ารอมา

จึงร้องหา สมานฉันท์ กันอีกหน
ประชาชน เห็นสุดเอื้อม เอือมระอา
เมื่อได้ที ขี่แพะไล่ ไม่นำพา
ที่เรียกหา ความปองดอง เพื่อครองไทย

ไม่ครองธรรม เป็นผู้นำ ที่กลับกลอก
ถ้าต้องออก มิอาจกลับ คืนมาใหม่
จึงสู้ทน ให้แบกหน้า อยู่ต่อไป
โอ้ ประชา ธิปไตย ในมือโจร

260

ถึงอย่างไรแดงสู้ไม่รู้ถอย เหลือเพียงน้อยลมหายใจก็ไม่หนี
ไม่อยากอยู่ใต้อำมาตย์แม้นาที คนพวกนี้เป็นใครได้ปกครอง
แอบซ่อนรูปเข้ามาน่าอายนัก เพียงเพื่อจักลุตัณหาตอบสนอง
หวังตนได้ยิ่งใหญ่ดังใจปอง ทุกคนต้องสยบซบบารมี
กิเลสหนาตีหน้าทำย้อนยอก กลกลับกลอกชักใยคล้ายภูตผี
เที่ยวหลอกหลอนผู้คนว่าตนดี คุณธรรมมีเลิศล้นพ้นเหนือใคร
แท้ที่จริงอีแอบแยบคายนัก มาล้วงลักอำนาจอันยิ่งใหญ่
อำนาจการปกครองของคนไทย ถูกมารร้ายครอบงำอมอำพราง

259

คิดการใหญ่สิ่งนี้ดีบริสุทธิ์
ไม่สะดุดล้มคว่ำคะมำหงาย
ใจประเสริฐเลิศล้ำไม่ช้ำกาย
หยุดท้าทายต่อกรละครคน

ลดกิเลสอคติฐิฑิได้
สู้ด้วยใจและจิตคิดเหตุผล
การต่อสู้รู้แจงแปลงใจตน
ใช้มวลชนกดดันมันวุ่นวาย

มีทางเลือกหลายหลากหากจะคิด
ทุกชีวิตเกิดมามีความหมาย
อย่าเหยียบย่ำข้ามชีวิตคิดสบาย
ที่เรียงรายล้มร่างสร้่างทางเดิน

คิดการใดจงคิดให้รอบครอบ
มีคำตอบด้วยใจใช่ห่างเหิน
มีวิถีนำไทยให้เจริญ
จะร่วมเดินด้วยคนชนด้วยใจ

258

คิดจะก่อ “การใหญ่” ใช่เรื่องง่าย
ถ้าบังเอิญ โชคร้าย ทำเสียเรื่อง
อย่าบุ่มบ่าม หยามตน จนขัดเคือง
ทำต่อเนื่อง อย่ากลัวเปลือง กายและใจ

ลองค้นหา ด้วยปัญญา อย่าเพิ่งโกรธ
ลองตั้งโจทย์ หาคำตอบ เหมือนสอบไล่
จุดแข็งที่ ดีอยู่แล้ว รักษาไว้
จุดอ่อนที่ มีมากไป ให้ทบทวน

ย้อนกลับมา พิจารณา ที่ “การใหญ่”
ต้องไม่เป็น พิษภัย ให้ผันผวน
ต้องสมเหตุ สมผล และสมส่วน
ควรมิควร.. ? ทำเพื่อใคร... ? ได้อะไร... ?

“บริสุทธิ์” ... “สุจริต” .... “จิตประเสริฐ”
“ไม่ละเมิด” ... “ตระบัดสัตย์”...”ตระหนักไหว”
“ไม่ก่อกรรม” ... “ทำเข็ญ” ... “เป็นเลศนัย”
“ต้องโปร่งใส” ... “ให้ประโยชน์” ... “โทษไม่มี”

“รอจังหวะ” ... “ กะเวลา”...” ให้เหมาะสม”
“เร่งระดม” ... “ความคิด”...” ให้ถ้วนถี่”
“มีทีมงาน” ... “มีผลงาน” ... “การันตี”
“ต้องมุ่งดี” ... “หยุดให้ร้าย” ... “หายโกรธา”

ร่วมปรึกษา หลากความคิด ใช่คิดหนึ่ง
ยอมรับฟัง อย่าดันดึง ขึงโทษา
อัน “การใหญ่” ที่ผิด ธรรมจรรยา
มันไม่สม ราคา “หย่าศึก” พลัน

หากเดินหน้า หาผลลัพท์ อย่างสันติ
มีกติ – กาสากล แห่งชนชั้น
ที่ทุกคน มีส่วนร่วม เท่าเท่ากัน
แถมสุขสันต์ ปันสักนิด ติดปลายนวม

แล้วคิดว่า “การใหญ่”นี้ มีทางไหม ?
ต้องถามจี้ ที่หัวใจ ของแนวร่วม
จะแน่ใจ กี่เปอร์เซ็นต์ เสียงส่วนรวม
เขาจะสวม หรือจะถอด อุดมการณ์

วันเวลา จะเป็น เครื่องพิสูจน์
“พหูสูต” จะเกิดหนึ่ง หรือเกิดล้าน
“ความสำเร็จ” จะกลาย เป็นตำนาน
หรือถึงกาล “อวสาน” ปิดฉากลง

257

สนามหลวง สนามบิน สนามม้า
ถ้าตีไก่กัดปลาน่าเที่ยวหนอ
สนามศุภฟุตบอลเตะคนรอ
เดินเคลียคลอเข้าชมสมอุรา

สนามหญ้า นั่งนิ่ม ไม่ทิ่มก้น
ไม่เวียนวน เผายาง เดินถ่างขา
สนามมวยช่วยสร้างแสนศักดิ์มา
จงหลับตาหมดทุกข์เป็นสุขเอย

256

สนามหลวง ปวงประชา ได้อาศัย
ไว้พักใจ พักขบวน ชวนเคลื่อนไหว
ยังดำรงค์ คงอยู่ยืน ทุกกาลไป
ประชาธิปไตย ตั้งต้น ถนน ราชดำเนิน

ล้าสมัย ไปตามวัย วันเวลา
เมื่อต่อมา มีสนามบิน ชวนกินเพลิน
อาหารดี ดนตรีเพราะ เหมาะเหลือเกิน
น่าชวนเชิญ ก่อการร้าย สู้สากล

ผู้ก่อกวน ชวนก่อการ ทหารชอบ
ได้รับมอบ ตำแหน่งใหญ่ ให้เห็นผล
ร่วมรัฐบาล อำมาตยา บันดาลดล
เป็นบุคคล ชูหน้าตา ประเทศไทย

255

สนามหลวงสุขขา ก็ไม่มี
จะปล่อยทุกข์ออกมาทีช่างยากเข็ญ
สมัยนี้ต้องหาที่แอร์เย็นเย็น
แถมได้เป็นรัฐมนตรีดีจะตาย

สนามหลวงเป็นของพวกชนชั้นสอง
กองทัพมองเป็นศัตรูใช่นายจ้าง
อยู่หนามบินทหารบอกขอเป็นกลาง
แถมยืนหยัดเคียงข้างประชาชน

254

สนามหลวง ไม่เคยลวง ล้าสมัย
มีแต่กว้าง แต่ไกล ให้หายห่วง
ก่อขุนศึก ผู้เกรียงไกร และเด็ดดวง
ผู้ประท้วง บนสนาม อันกว้างไกล

คนแก่เฒ่า เล่าความหลัง ยังไม่หลง
หนุ่มสาวคง ชุมนุม ร่วมสมัย
เด็กน้อยเคียง บ่าพ่อ แม่อุ้มไป
ลุงนั่งให้ ป้าหนุนตัก ฟังวาที

สิ่งหลากหลาย รายรอบ ล้วนศักดิ์สิทธิ์
ศาสสถิตย์ ยุติธรรม ตระหง่านที่
วัดพระแก้ว พุทธสถาน สมบารมี
อีกพระแม่ ธรณี บีบมวยผม

มองไปเห็น ศาลหลักเมือง แสนศักดิ์สิทธิ์
เลยไปนิด ราชดำเนิน แสนสุขสม
มีสุขเศร้า เคล้าน้ำตา หลากอารมณ์
อนุสาวรีย์ฯ ยิ่งน่าชม ประชาธิปไตย

พี่น้องเรา ทะยอยเดิน เข้ามานั่ง
เบียดกันมั่ง เดินกันบ่อย ถอยก้นให้
บางคนง่วง นอนบนเสื่อ ผืนหมอนใบ
แสนสุขใจ สนามหลวง ไม่ลวงกรุง

253

ไม่ต้องบิน ให้สูง อย่างใครเขา...
จงบินเอา เท่าที่เรา จะบินไหว
ท่าที่บิน ไม่จำเป็น ต้องเหมือนใคร
แค่บินไป ให้ถึงฝัน เท่านั้นพอ


ถ้าโกรธกับเพื่อน. . .มองคนไม่มีใครรัก
ถ้าเรียนหนัก ๆ . . .มองคนอดเรียนหนังสือ
ถ้างานลำบาก . . . มองคนอดแสดงฝีมือ
ถ้าเหนื่อยงั้นหรือ . . มองคนที่ตายหมดลม


ถ้าขี้เกียจนัก . . . มองคนไม่มีโอกาส
ถ้างานผิดพลาด . มองคนไม่เคยฝึกฝน
ถ้ากายพิการ . . . มองคนไม่เคยอดทน
ถ้างานรีบรน . . . มองคนไม่มีเวลา


ถ้าตังค์ไม่มี . . . มองคน ขอทานข้างถนน
ถ้าหนี้สินล้น . . . มองคน แย่งกินกับหมา
ถ้าข้าวไม่ดี . . . มองคน ไม่มีที่นา
ถ้าชีวิตแย่ . . . มองคนที่ แย่ยิ่งกว่า
อย่ามองแต่ฟ้า . . ที่สูงเกิน ตาประจักษ์
ความสุขข้างล่าง . มีได้ ไม่ยากเย็นนัก
เมื่อรู้แล้ว . . . .. จักภาคภูมิ ชีวิตแห่งตน

252

ไปที่นั่น กันเถิด พี่น้องเอ๋ย
มีคนเคย ยืนต่อแถว กินไอติม
บรรยากาศแสนสนุก หน้าแย้มยิ้ม
สนธิลิ้ม ทำมาแล้ว ยังสบาย

จะนั่งอยู่ ทำไม กลางแดดจ้า
ฝนตกมา เดี๋ยวเป็นไข้ ไม่สุขขี
ดนตรีเพราะ อาหารอร่อย แอร์เย็นดี
มีอยู่ที่ สนามบิน สุวรรณภูมิ

ลองประกาศ สักครั้ง ว่าจะไป
เผื่อได้รู้ นายกไทย นั้นใจกว้าง
สั่งกษิตภิรมย์ ช่วยปูทาง
ใครอย่าขวางคนจะไปสนุกกัน

คนต่างชาติจะไปสนทำไมเล่า
เราก็อยู่ของเราแบบไทยนี้
รมว.ต่างประเทศเราก็มี
บอกเขาที จั่งซี่.. มันต้องถอน