คิดจะก่อ “การใหญ่” ใช่เรื่องง่าย
ถ้าบังเอิญ โชคร้าย ทำเสียเรื่อง
อย่าบุ่มบ่าม หยามตน จนขัดเคือง
ทำต่อเนื่อง อย่ากลัวเปลือง กายและใจ
ลองค้นหา ด้วยปัญญา อย่าเพิ่งโกรธ
ลองตั้งโจทย์ หาคำตอบ เหมือนสอบไล่
จุดแข็งที่ ดีอยู่แล้ว รักษาไว้
จุดอ่อนที่ มีมากไป ให้ทบทวน
ย้อนกลับมา พิจารณา ที่ “การใหญ่”
ต้องไม่เป็น พิษภัย ให้ผันผวน
ต้องสมเหตุ สมผล และสมส่วน
ควรมิควร.. ? ทำเพื่อใคร... ? ได้อะไร... ?
“บริสุทธิ์” ... “สุจริต” .... “จิตประเสริฐ”
“ไม่ละเมิด” ... “ตระบัดสัตย์”...”ตระหนักไหว”
“ไม่ก่อกรรม” ... “ทำเข็ญ” ... “เป็นเลศนัย”
“ต้องโปร่งใส” ... “ให้ประโยชน์” ... “โทษไม่มี”
“รอจังหวะ” ... “ กะเวลา”...” ให้เหมาะสม”
“เร่งระดม” ... “ความคิด”...” ให้ถ้วนถี่”
“มีทีมงาน” ... “มีผลงาน” ... “การันตี”
“ต้องมุ่งดี” ... “หยุดให้ร้าย” ... “หายโกรธา”
ร่วมปรึกษา หลากความคิด ใช่คิดหนึ่ง
ยอมรับฟัง อย่าดันดึง ขึงโทษา
อัน “การใหญ่” ที่ผิด ธรรมจรรยา
มันไม่สม ราคา “หย่าศึก” พลัน
หากเดินหน้า หาผลลัพท์ อย่างสันติ
มีกติ – กาสากล แห่งชนชั้น
ที่ทุกคน มีส่วนร่วม เท่าเท่ากัน
แถมสุขสันต์ ปันสักนิด ติดปลายนวม
แล้วคิดว่า “การใหญ่”นี้ มีทางไหม ?
ต้องถามจี้ ที่หัวใจ ของแนวร่วม
จะแน่ใจ กี่เปอร์เซ็นต์ เสียงส่วนรวม
เขาจะสวม หรือจะถอด อุดมการณ์
วันเวลา จะเป็น เครื่องพิสูจน์
“พหูสูต” จะเกิดหนึ่ง หรือเกิดล้าน
“ความสำเร็จ” จะกลาย เป็นตำนาน
หรือถึงกาล “อวสาน” ปิดฉากลง
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น