เสียงเรียกจากเรือนจำ .... พิราบแดง
ฉันเคยมีความสุข
ฉันเคยมีความฝัน
ฉันเคยอยู่อย่างสงบในหมู่พิราบต่างสี
แต่เมื่อวันหนึ่งที่ฉันตื่นขึ้นมา
ฉันพบว่ามีตาข่ายใหญ่ได้โอบล้อมพวกฉันเอาไว้
ฉันและเพื่อนๆเริ่มหาทางต่อสู้
พวกเราดิ้นรน กัดตาข่ายนี้เพื่อแสวงหาอิสระเสรีอย่างเคย
แ้ล้วฉันก็เห็นมือนายพราน
เปิดตาข่ายขึ้นแล้วค่อยค่อยกวาดต้อน พิราบกลุ่มหนึ่งออกไป
การต่อสู้ดิ้นรนของเพื่อนๆพิราบกลุ่มนั้นจึงสงบลง
ฉันสังเกตุว่า พวกที่หลงเหลืออยู่ล้วนแต่มีปีกสี ...แดง
ฉันและเพื่อนที่เหลืออยู่ จึงเพิ่มกำลังต่อสู้ให้มากขึ้น และมากขึ้น
แต่แล้ว.... สิ่งที่น่าสะเทือนใจก็ได้เกิดขึ้น
เหล่าพิราบที่ได้ออกจากตาข่ายไปนั้น
กลับหันมาต่อว่าพวกฉันที่ยังต่อสู้ดิ้นรน
ฉันเฝ้ามองพวกเขาด้วยความไม่เข้าใจอย่างยิ่ง
....... ทำไมพวกนั้นถึงยอมเป็นทาสนายพรานได้
ฉันเฝ้ามองพวกเขาด้วยความโกรธแค้นอยู่ทุกวัน
จนวันหนึ่ง...
เมื่อฉันเริ่มคิดให้อภัยพวกเขา
มันทำให้ดวงตาฉันมีพลังมากขึ้น
ฉันมองพวกเขาใหม่ ด้วยจิตใจที่เมตตา
ฉันมองพวกเขา .... ฉันมองพวกเขา
ฉันมองพวกเขา .... ฉันมองพวกเขา
..
..
ฉันอยากบอกพวกเขาเหลือเกินว่า...
พวกเขาถูกกวาดต้อนออกจากตาข่ายไปแล้ว..........แต่
ยังถูกนำไปรวมอยู่ในสุ่มที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น...
จะเห็นได้ด้วยใจ......
...............แห่งเสรีภาพ
หวังว่าพวกเพื่อนฉันจะรู้ตัว............
ด้วยรัก....
....พิราบแดง...
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น