๏ กี่ความคิดก็ไร้สิทธิ์ไร้เสียง
เมื่อชอบธรรมลำเอียงและเลือกข้าง
ใช้อำนาจชี้นำมาอำพราง
บำเรอความบาดหมางกลางมวลชน
๏ ยุคสมัยได้กำหนดผู้ปลดแอก
เปลี่ยนเมืองจากแปลกแยกการแย่งปล้น
บังคับให้รับคำยอมจำนน
ตัดสินความเป็นคนเท่าตนคิด
๏ ประชาชนผ่านทุกข์ยากมามากนัก
ยังย่ามใจใช้ความรักชี้ถูก-ผิด
กี่มือแล้วที่ชี้ล้มชีวิต
เข้าควบคุมจิตใจไปขังคุก
๏ ยุคสมัยได้กำหนดการปลดแอก
เมื่อมือยื่นเข้าสอดแทรกยังความสุข
สร้างกฎเกณฑ์พันธนาการร่วมรานรุก
กดอยู่ในทุรยุคความเท่าทัน
๏ เมืองจงกล้าหยัดยืนขึ้นคัดค้าน
หล่อหลอมจิตวิญญาณการหยามหยัน
ปลดเปลื้องจากจารีตผู้กีดกัน
สู่เส้นทางสร้างสรรค์วันพรุ่งนี้ ๚
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น