เมื่อครั้งก่อนเคยสอนสั่งคนอื่น ว่าอย่ายืนเขย่งอวดเก่งกล้า
ยกตัวเด่นเหนือใครในพารา จะเมื่อยล้ายืนเขย่งเก่งไม่นาน
ถึงคราวทรุดลงไปไม่คงที่ ต้องป่นปี้ไม่มีใครสงสาร
เขาหมั่นไส้ที่ยืนยืดมานาน จึงจัดการตีกระหน่ำจนหนำใจ
สอนคนอื่นกลับฝืนคำสอนตน คงสับสนความรู้สึกหรือไฉน
ยืนเขย่งเสียเองไม่เกรงใคร ทำตัวใหญ่คับฟ้าบารมี
เกิดแต่กาใขว่คว้าอยากเป็นหงส์ ใจไม่ตรงเลี้ยวลดหมดราศรี
ถึงเป็นกาหากว่าทำแต่ดี มีศักดิ์ศรีเลิศค่าเป็นกาทอง
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น