“...ผู้....ชนะ...” คือ “ศัตรู” ของประเทศ
พูดส่งเดช สมเพช..ปาก หรือ...กระโถน
ปล่อยประชา ตามยถา - กรรมดั่งโจร
เราเป็นโจร ส่วนเจ้าหรือ คือ...ศักดินา
หมิ่นศักดิ์ศรี ขี่กด หมดหน้าตัก
แล้วทึกทัก โจรว่า เอ็งมัน..บ้า!!
เจ้าจงเตรียม ล้อมจับ ผู้ต้องหา
แล้วเข่นฆ่า ขังคุก ให้สุขใจ
อัน “อำนาจ” หอมหวล ชวนให้คลั่ง
จงเหนี่ยวรั้ง ด้วยกำมือ บีบลูกไก่
ยิ่งบีบมาก ขี้...มาก เจ้าเห็นไหม ?
ฆ่าให้ตาย ให้สะใจ ไอ้....ฆาตกร
บรรดาโจร ทั้งหลาย ไม่ต้องหนี
กู้ศักดิ์ศรี ตอบสู้ ผู้เห่าหอน
ไอ้พระเอก น้ำเน่า ในละคร
ต้องสั่งสอน ถอนราก ถอนโคนมัน
เจ้าผลักข้า ไปเป็น ฝ่ายวายร้าย
ช่างใจร้าย ไส้ระกำ ทำคับขัน
ถึงทีเจ้า ทำไป ไม่ว่ากัน
ตาต่อตา ฟันต่อฟัน นั่นแหละ ดี ..!!
ข้าชั่วข้า สารเลว ... ต้องกำจัด
สนองตัณ - หาสัตว์ แบบผิดผี
ไม่เคยเลย ประวัติศาสตร์ จะ..สดุดี
คนกาฬี มือเปื้อนเลือด เชือดมวลชน
ถ้าข้าตาย เจ้ารอด เยี่ยมยอด ... หรือ !?!
ผลงานคือ ตายหมู่ หดหู่ผล
ถ้าข้ารอด เจ้าตาย ปลิดวายชนม์…!?!
ผลงานคือ โจรหลุดพ้น พันธนา
จะกี่ยุค กี่สมัย กี่ชีวิต
จึงจะหยุด วิกฤติ การเข่นฆ่า
“ความเป็นธรรม “ คือพื้นฐาน สร้างศรัทธา
ปวงประชา ได้ประชา – ธิปไตย
คิดกวาดล้าง ขวางคลอง จองประเทศ
คิดหาเหตุ สยบผล จนลามไหม้
ไอ้ฉ้อฉล ปล้นอำนาจ จงภูมิใจ
จะพินาศ ครั้งยิ่งใหญ่ สมใจเอ็ง...
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น