จำใจ ... จำจรพราก จำจรจาก ... ทำไฉน ?
ย่างเท้า...มายาวไกล ไขว่คว้าไว้...ใยตีรวน
เสียเอย... เสียจริต คบ “อมิตร”... อยากกำสรวล
“ประชาธิปไตย” ทั้งขบวน ถูกโซ่ตรวน ... ล่ามจองจำ !!
จำเอย... จงจำไว้ หมดแรงใจ ... ต้องเติม “ซ้ำ”
ขาด – สติ... จึงก่อกรรม ยุติ “กรรม”...สติ – มา
ยุค “ทมิฬ”... อุกกาบาต ตามพิฆาต ... เป็นปุจฉา
“ที่รัก”... ปาดน้ำตา ฉันเหว่ว้า... มิแพ้เธอ !!
อุดมการณ์ ... ที่คงมั่น ใยปิดกั้น ... ได้แค่เพ้อ
สัญญา ... จะมาเจอ ถ้าหากเธอ ... อยากเจอกัน
จำภาพ ... ผองเพื่อนไว้ ด้วยดวงใจ ...ที่สุขสันต์
พี่น้อง ... ท้องเดียวกัน แม่เรานั้น ... แผ่นดินไทย !!
เมฆคล้อย ... มาคอยรับ วาวระยับ ... วับไสว
สุกดิบ ... นับนิ้วไว้ ครบสิบได้ .... ไหว้วันทา
แสงเดือน ... แห่งเมืองมนต์ ส่องเตือนตน ... ให้ค้นหา
แสงดาว ... แห่งศรัทธา คือบัญชา ... จากสวรรค์ !!
ขอโทษเถอะ ... ผู้คิดต่าง ถ้าอยากสร้าง .... สมานฉันท์
ต้องกอดคอ ... ร่วมฝ่าฟัน ให้ฝันนั้น ... “เกิดขึ้นจริง”
มากคน ... ยิ่งมากเรื่อง ยิ่งโกรธเคือง ... “ยิ่งยากยิ่ง”
ขัดขา ... แข่งกันวิ่ง “เสือสมิง” ... นิ่งมองเรา !!
ความสันติ – อหิงสา คือได้มา ...ด้วยมือเปล่า
บริสุทธิ์ ... สุกสกาว นวลพร่างพราว .... ดั่งจันทรา
ความ “รัก” ... ที่จะ “ให้” พร้อม “อภัย” ... ในไม่ช้า
คิดต่าง ... ต้องกลับมา ยึด “กติกา” ... สามัคคี !!
มวลชน ... “ยอดนักสู้” เสียหายหมู่ ... ในครั้งนี้
ประวัติศาสตร์ ... ไม่ปราณี ผู้กดขี่ ... ตีตราไว้
พวกเรา...หากเป็น “แก้ว” ใกล้แตกแล้ว ... รอยร้าวใหญ่
โชคดี ... มีทางไป เราไม่ใช่ ... แก้วที่ร้าว !!
สุขสงบ ... และสันติ รวมมิติ ... ทั้งดำ-ขาว
ทุกคน ... ทุกเรื่องราว มองปลายเท้า ... แล้วมอง “เงา”
เห็น “เงา” ... ทุกคนไหม? มองอย่างไร ...ล้วนเทียมเท่า
ดำ-ขาว ... คือสี “เทา” หากเทียมเท่า ... ต้องเข้าใจ !!
จำเอย ... ไม่จำพราก จำจรจาก ... มาเริ่มใหม่
ล้มกระดาน ... ยังไม่สาย ตัดเนื้อร้าย ... ก่อนลุกลาม
จำเอย ... จงจำไว้ มองย้อนไป ... แล้วย้อนถาม
การตัด ... ไม้ข่มนาม คนล้มข้าม ... “จบ” หรือไม่” !!
ปมเหตุ ... การขัดแย้ง หยุดแก่งแย่ง ... นับหนึ่งใหม่
“มติ” ของ ... ประชาไท ย่อมเป็นใหญ่ ... เหนือการเมือง !!
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น