ไม่ต้อง “คิดเหมือน” บิดเบือน เข้าข้าง
เกลอจะ “ปล่อยวาง” สะสาง ให้จบ
เพื่อนใย “ปากหวาน” พูดหว่าน น้อมนบ
แต่ไม่ “เคารพ” รับฟัง ชั่งใจ
ไม่ต้อง “เสแสร้ง” ชี้แจง เกินเหตุ
เกลอพึง “สังเกต” ทุกความ เคลื่อนไหว
เพื่อนจะ ประจบ ประแจง ใดๆ
เกลอต้อง “โหมใส่” รุกไล่ ความจริง !!
ไม่ต้อง “อยากคบ” ขอพบ เมื่อสาย
หากเพื่อน “ฉายไฟ” ให้เห็น ทุกสิ่ง
คงไม่ “อัดอั้น” ปั้นปึ่ง นั่งนิ่ง
เกลอแค่ “ท้วงติง” ซึ่งกัน และกัน
ถ้าเพื่อน “ประดิษฐ์” ถ้อยคำ จำแลง
เพื่อนควร “แจกแจง” แถลง ทุกขั้น
ว่าที่ “ เพื่อนขู่ เกลอจน ตัวสั่น “
นั่นคือ “ของขวัญ !?!” มันคง ... สยอง !?!
อย่าทำ “เม้มปาก” อาฆาต ฝืนจิต
เกลอเอง “มีสิทธิ์” ที่จะ ขุ่นหมอง
อย่ามา “แหกปาก” แอบอ้าง ปรองดอง
แววตา มันฟ้อง ธาตุแท้ แปรไป
ไม่ต้อง “นิยาม” คำว่า รากหญ้า
เพื่อขอ “ขมา” ยกหาง - หวังใช้
ไม่ต้อง “โมโห” เป็นฟืน เป็นไฟ
“...ไม่ยกโทษให้...” ฟังไว้ เกลอตรม ….
ไม่ต้อง “ผยอง” มานำ “เสนอ”
แค่ให้ “เผยอ” มองฟ้า อย่าก้ม
เพื่อนยัง มิกล้า สู้แสง ... แรงลม
คว้า “ร่ม” ห่มแทน..... “ผ้าขาวม้า” ลาย
ไม่ต้อง “มาส่ง” – เกลอจะกลับบ้าน
หากนึก สงสาร พอเถอะ สหาย ...
อย่ามา ลูกเล่น บีบเค้น ไม้ตาย
ร้องห่ม ร้องไห้ โบกใบ้ บอกทาง
ทำเป็น “พึลึก” กลับนึก “พิลั่น”
ชอบใจ สิท่าน !! … ต่อไป ไร้ “ก้าง"
ถ้อยคำ “ประดิษฐ์” เล่ห์คิด อำพราง
มันเหมือน “ผีสาง” สิงร่าง สัปดน !!
ไม่ต้อง “ตบหัว” แล้วมา ลูบหลัง
เกลอไม่ “เคยหวัง” รอแต่ ส้มหล่น
คน “ดี” ที่ไหน ? ... ผลักไส คนจน
เกลอขอ สวดส่ง “สัพเพ สัตตา....”
คิดอย่าง -ทำอย่าง คิด..”กร่าง” ทำ “นิ่ม”
ปาก “พริ้ม” - ใจ “กริ่ม” ... พูด “ยิ้ม” - ใจ “ด่า”
โยน “บาป” ใส่ “แพะ”... แปะ “โง่” ให้ “ลา”
กระจกจ๋า ... บอกมา ... เขารู้ตัวไหม... !?!
อย่ามา “กะล่อน” ... ลาก่อน !! “ภูติผี”
เบื่อแล้ว เต็มที - พลเมือง...นอกไส้ !!
ต่อให้ ... อำนาจ - บาดใหญ่ ... เกรียงไกร
ไร้ซึ่ง “น้ำใจ” เกลอ - ไม่ ... ง้อเลย
ไม่ต้อง “เรียกร้อง” อ้าง สันติภาพ
เกลอเอง “รับทราบ” ปรับคิด นิ่งเฉย
อ้างประเทศแพ้.... ตกเป็น “จำเลย”
พวกเกลอ ตามเคย ... “เชลย” ชั้นดี !!
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น